Ο Γεράσιμος Γεννατάς ετοιμάζεται να ερμηνεύσει υποδειγματικά την αγόρευση του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη στη δίκη της Χρυσής Αυγής θέτοντας ξανά το δίλημμα αν η κοινωνία τάσσεται με την ακραία βία των ισχυρών ή με τον κόσμο της αλληλεγγύης, του αγώνα και της συντροφικότητας ● Οι συντελεστές της παράστασης μιλούν για την πρωτότυπη σκηνική ανάγνωση του δικανικού κειμένου, τη συνύπαρξη της πολιτικής με την τέχνη και παίρνουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στην οργάνωση του Μιχαλολιάκου
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου, στις 4.30 το απόγευμα, ο Γεράσιμος Γεννατάς κάνει πρόβα στη σκηνή του «Τριανόν» την αγόρευση του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
«Θέλω τώρα να έρθω και σε κάποιες σκέψεις για την ανθρωποκτονία Φύσσα. Αυτή είναι καρπός της οργανωμένης κινητοποίησης της ασφάλειας της τοπικής της Νίκαιας», λέει και όσο συνεχίζει την ανάγνωση του κειμένου η δολοφονία του Παύλου ξεδιπλώνεται στη σκηνή: το ποδοβολητό των χρυσαυγιτών, οι φοιτήτριες που κάθονται τυχαία σε διπλανό παγκάκι, ο γείτονας που βγαίνει στο μπαλκόνι και καταθέτει ότι «το φάγανε το παλικάρι σε δημόσια θέα…».
Πού βρέθηκαν όλα αυτά όταν πάνω στη σκηνή είναι μόνο ένας ηθοποιός, δύο μουσικοί και μία σκάλα; Πώς γίνεται μια σκηνική πράξη να μη θυμίζει σε τίποτα δικαστική αίθουσα, αλλά να συνδιαλέγεται με τόση μαεστρία με το δικανικό κείμενο;
Σε λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας, στο κινηματοθέατρο «Τριανόν», θα τεθεί ξανά το δίλημμα που έθεσε ο συνήγορος υπεράσπισης των Αιγύπτιων αλιεργατών Θανάσης Καμπαγιάννης στην πρόεδρο του Α’ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, Μαρία Λεπενιώτη, που δικάζει τη ναζιστική οργάνωση του Μιχαλολιάκου: «Κι εσείς, κυρία πρόεδρε, με ποιον είστε: με τις μέλισσες ή με τους λύκους;».
Είναι αυτό το δίλημμα που ενέπνευσε μια ομάδα ταλαντούχων, αγωνιζόμενων και προβληματισμένων νέων να μεταφέρει επί σκηνής την αγόρευση του δικηγόρου σε μια παράσταση που έχει ήδη πετύχει τον σκοπό της. Οχι λόγω της αυξημένης ζήτησης των εισιτηρίων, αλλά επειδή καταφέρνει να κάνει αυτό που πολύ παραστατικά έγραψε ο Θ. Καμπαγιάννης απευθυνόμενος στους χρυσαυγίτες: «Το ψαράδικο του Αχμεντ στο Πέραμα είναι ανοιχτό, αλλά τα γραφεία της Χρυσής Αυγής έκλεισαν. Χάσατε!».
Με τον ίδιο τρόπο, θα ακουστεί από τον Γεράσιμο Γεννατά ότι η οργάνωση του Μιχαλολιάκου είναι εγκληματική σε μια θεατρική σκηνή δίπλα στην πλατεία Βικτωρίας, το άλλοτε «άντρο» των χρυσαυγιτών, όπου εξαπέλυαν πογκρόμ και σκορπούσαν τον τρόμο.
Αυτό, για τον Γεράσιμο Γεννατά, δεν είναι ρόλος. «Δεν πρόκειται για θεατρικό αναλόγιο, ούτε για θέατρο. Η ανάγνωση ενός κειμένου είναι κάτι άλλο και καλούμαστε όλοι μαζί να βρούμε πόση πρέπει να είναι η θέση του διαμεσολαβητή ώστε το κείμενο να ακουστεί χωρίς πολλά στοιχεία περιτυλίγματος», μας λέει ο ηθοποιός και η σκηνοθέτις Δανάη Λιοδάκη εξηγεί ότι «είναι δύσκολο ένα κείμενο που δεν είναι θεατρικό να υπάρξει δραματοποιημένο χωρίς να είναι κουραστικό».
Οι τρεις υποθέσεις
Εξίσου απαιτητική ήταν και η επιλογή του κειμένου που, εκτός από τον πρόλογο και τον επίλογο της αγόρευσης, περιλαμβάνει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από τις τρεις υποθέσεις που εξετάζει το Κακουργιοδικείο. «Για καθεμία κρατήσαμε ένα βασικό κομμάτι· τα όπλα για την επίθεση στο ΠΑΜΕ, τις μαύρες μπλούζες της Χρυσής Αυγής για την απόπειρα δολοφονίας των Αιγύπτιων αλιεργατών, τον οργανωμένο χαρακτήρα της ανθρωποκτονίας Φύσσα. Συμπεριλάβαμε, επίσης, τα σημεία που αναδεικνύουν την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία της οργάνωσης», προσθέτει η σκηνοθέτις.
Αλλά ποια ήταν η αφορμή για το έργο; «Το ίδιο το κείμενο είναι τόσο δυνατό, που θες να το αποδώσεις στη σκηνή. Οταν διάβασα αποσπάσματα της αγόρευσης στο Διαδίκτυο, μου γεννήθηκε η ιδέα να το δω δραματοποιημένο. Ετσι ξεκινήσαμε και έτσι συνεχίσαμε, εθελοντικά, δεν πληρώνεται κανείς», λέει ο μουσικός Παύλος Κατσιβέλης σε ακόμη έναν παραλληλισμό με την πολύκροτη δίκη, όπου επί πεντέμισι χρόνια οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής δούλεψαν ατελείωτες ώρες χωρίς να πληρώνονται.
«Η ομάδα μας έχει ένα γνήσιο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στην κοινωνία, μια κοινή πολιτική θέση και παράλληλα τους εμπιστεύομαι όλους καλλιτεχνικά. Αυτή η παράσταση είναι μια σπάνια συνθήκη», προσθέτει ο Παύλος και χαρακτηρίζει τον Γεράσιμο Γεννατά «τον καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του».
Και εκείνος τον διακόπτει λέγοντας: «Εδώ δεν ήρθαμε να κάνουμε μια παράσταση, αλλά να βηματίσουμε παράλληλα με την κοινωνία, ακριβώς όπως στις 7 Οκτωβρίου θα περιμένουμε μαζί με όλο τον δημοκρατικό κόσμο τη δικαστική απόφαση. Η τέχνη είναι δούναι και λαβείν, και εμείς και οι θεατές θα προβληματιστούμε πάνω σε κάτι, μέσα μας και μεταξύ μας, και θα πάμε παρακάτω. Συχνά αναρωτιέμαι “πώς ενώ έχει διανυθεί τόσο πολύς δρόμος από το ανθρώπινο πλάσμα, επιμένει να αυτοπροσδιορίζει την ύπαρξή του ως μια μοναδικότητα μέσα σε μια ομαδικότητα;” και αυτό ακριβώς θίγει το κείμενο: ή θα πάμε κάπου όλοι μαζί ή δεν θα πάμε πουθενά».
Τα ντοκουμέντα
Στην κουβέντα μπαίνει και ο Γιώργος Χανός, που μαζί με τον Παύλο έχουν αναλάβει τη μουσική σύνθεση της παράστασης. «Ενα ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι πώς μπορεί να συνυπάρξει η πολιτική με τη διερευνητική (ας την πούμε έτσι) τέχνη», μας λέει και εξηγεί ότι θα αξιοποιηθούν μουσικά τα ηχητικά ντοκουμέντα που περιλαμβάνονται στην ογκώδη δικογραφία της ιστορικής αυτής δίκης.
Αν και υπήρχαν στιγμές που οι συντελεστές της παράστασης δεν άντεχαν να ακούν αυτά τα ντοκουμέντα: «Δεν είναι εύκολο να ακούς αυτόν τον εμπρηστικό ρατσιστικό λόγο, που επιχειρεί να σε παρασύρει σε μίσος και φανατισμό, αλλά αυτά τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν αφ’ ενός ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και αφ’ ετέρου τη σπουδαιότητα της δουλειάς που έκανε η πολιτική αγωγή, που τα έψαξε ένα προς ένα και τα ανέδειξε στο δικαστήριο».
Φόβος για τη Χρυσή Αυγή υπάρχει; Η απάντηση είναι καταφατική από όλους, αλλά… «Με το που σκέφτηκα την παράσταση, φοβήθηκα γι’ αυτό που σκέφτηκα, αλλά δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση λόγο για να μην το κάνουμε», σχολιάζει ο Παύλος Κατσιβέλης και ο Νικόλας Κανάβαρης, που υπογράφει τη σκηνογραφική επιμέλεια, είναι εξίσου κατηγορηματικός: «Ο φασισμός είναι ιδεολογία, δεν είναι απλώς το μακρύ χέρι του συστήματος. Εμείς, ωστόσο, επιλέγουμε να είμαστε ενεργά μέλη του κόσμου μας, του κόσμου των μελισσών». Οσο για τον Γεράσιμο Γεννατά, «ο φόβος κατοικεί μέσα μας, αλλά ποια είναι πιο ωραία λέξη: ο φόβος ή η ηθική, η ευγένεια, ο διάλογος; Επιλέγουμε να μιλήσουμε, να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, όχι να φοβηθούμε».
Κανείς από τους συντελεστές της παράστασης δεν γνώριζε προσωπικά τον Θανάση Καμπαγιάννη πριν τον συναντήσουν για τα δικαιώματα του κειμένου. Για τον συνήγορο, που μαζί με τους συναδέλφους του έδωσε την ψυχή του σε αυτή τη δίκη, ο Γεράσιμος Γεννατάς λέει: «Είναι συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να αντιλαμβάνονται τη ζωή με το ουσιαστικό περιεχόμενο της λέξης και μάλιστα όταν σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα που μεταφέρουν».
Πιο παραστατικά περιέγραψε τη συνάντησή τους ο Παύλος Κατσιβέλης: «Οταν ο Γεράσιμος Γεννατάς γνώρισε τον Θανάση Καμπαγιάννη, έσκυψε και μου είπε: «Τότε, γιατί δεν έχουμε ήδη κερδίσει;”».
Info
● Ερμηνεία: Γεράσιμος Γεννατάς
● Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης, Γιώργος Χανός
● Σκηνοθετική επιμέλεια: Δανάη Λιοδάκη
● Σκηνογραφική επιμέλεια: Νικόλας Κανάβαρης
● Δραματουργική επεξεργασία: Λυδία Λιοδάκη, Δανάη Λιοδάκη
● Φωτογραφίες: Μαριάννα Στεφανίτση
● Διεύθυνση παραγωγής: Φοίβος Πετρόπουλος
● Σχεδίαση αφίσας: Πέτρος Βούλγαρης
● 19, 20, 21 και 22 Σεπτεμβρίου στις 21.00. «Τριανόν», Κοδριγκτώνος 21, Αθήνα. Εισιτήριο: 5 ευρώ Προπώληση εισιτηρίων: στο ταμείο του «Τριανόν» και στο viva.gr. Τηλ: 210-8215469
● Η αγόρευση του Θανάση Καμπαγιάννη εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2020 και κυκλοφορεί με τον τίτλο «Με τις μέλισσες ή με τους λύκους» από τις εκδόσεις Αντίποδες.
Πηγή:efsyn.gr
