Σαν σήμερα το 1821 ο Αντώνης Οικονόμου, υδραίος αγωνιστής δολοφονήθηκε στο Άργος με διαταγή των προεστών της Ύδρας…
Γεννήθηκε στην Ύδρα και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα. Λίγο πριν το ξέσπασμα της επανάστασης το ιστιοφόρο του ναυάγησε στο Γιβραλτάρ και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη για να ναυπηγήσει καινούριο. Εκεί μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία απο τον Παπαφλέσσα και αμέσως αφιερώθηκε στον ιερό σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας του παρατώντας τα όποια εμπορικά σχέδια είχε.

Στην Ύδρα όμως οι πρόκριτοι δεν ήταν διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν να χάσουν απο τους Τούρκους τα προνόμια τους με αποτέλεσμα να μην ξεσηκώνονται. Τότε ο Οικονόμου αφού χρηματοδοτήθηκε απο τους Φιλικούς της Πελοποννήσου κατέλαβε στις 30 Μαρτίου του 1821 το λιμάνι και κατέλυσε την εξουσία των προκρίτων. Ο διοικητής του νησιού, Νικόλαος Κοκοβίλας, εκδιώχθηκε και εγκαθιδρύθηκε λαϊκή εξουσία υπο τον Οικονόμου. Στις 16 Απριλίου του 1821 κήρυξε την επανάσταση και το νησί της Ύδρας.

Οι πρόκριτοι όμως, οι οποίοι είχαν παραγκωνιστεί από τον Οικονόμου, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του, η οποία εκδηλώθηκε στις 22 Μαΐου του 1821. Οι υποστηρικτές του, κατά κύριο λόγο ναύτες, είχαν μπαρκάρει με τα πλοία με αποτέλεσμα ο Οικονόμου να βρεθεί απροστάτευτος. Αφού συνελήφθη, του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Οι συγγενείς του όμως κατάφεραν να τον φυγαδεύσουν στην Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στο Κρανίδι, όπου όμως τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στην Μονή Αγίου Γεωργίου. Δραπέτευσε πάλι και κατευθύνθηκε προς το Άργος για να παρουσιαστεί στην εθνοσυνέλευση που γινόταν εκεί, γεγονός που ανησύχησε τους προκρίτους της Ύδρας, οι οποίοι και έστειλαν στρατιωτικό σώμα να τον σκοτώσει. Ο Κολοκοτρώνης γνωρίζοντας τα σχέδια των προκρίτων έστειλε τον οπλαρχηγό Τσωκρή με 200 παλικάρια να τον προστατεύσουν. Ο Τσωκρής όμως δεν κατάφερε να τον προλάβει πριν τον δολοφονήσουν οι μισθοφόροι των προκρίτων της Ύδρας στις 16 Δεκεμβρίου του 1821.
Πηγη:http://el.wikipedia.org/wiki/Αντώνης_Οικονόμου_%28πλοίαρχος%29

Ο Χρύσανθος (Μέντης) Μποσταντζόγλου, γνωστός ως Μποστ, γεννήθηκε το 1918 στην Κωνσταντινούπολη. Έπειτα από ένα πέρασμα στη Ρουμανία, η οικογένειά του ήρθε στην Ελλάδα.

Ήταν Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου του 1943, όταν πρωί – πρωί τα γερμανικά στρατεύματα, πλαισιούμενα από γερμανοντυμένους Ελληνες των Ταγμάτων Ασφαλείας1, μπήκαν πάνοπλα στα Καλάβρυτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Καλαβρυτινοί έβλεπαν Γερμανούς στην πόλη τους. Και πριν τρεις περίπου μήνες το ίδιο είχε συμβεί. Ομως τώρα ένας ανεξήγητος φόβος τους συγκλόνιζε. Ισως γιατί, φεύγοντας οι Γερμανοί την προηγούμενη φορά, είχαν απειλήσει ότι θα κατέστρεφαν την πόλη στην περίπτωση που οι κάτοικοί της ενίσχυαν του αντάρτες. Ισως ακόμη, γιατί οι αντάρτες κρατούσαν Γερμανούς αιχμαλώτους κι υπήρχε κίνδυνος αντιποίνων από τους κατακτητές. Ισως… Αλλά δεν ήταν μόνο τα «ίσως», που βάραιναν την ατμόσφαιρα. Τούτη τη φορά οι ναζί ήταν πιο απειλητικοί στην έκφραση, πιο απρόσιτοι, πιο ψυχροί στις κινήσεις. Η παρουσία τους και μόνο έφερνε την αίσθηση του θανάτου.

Η πρώτη κίνηση των Καλαβρυτινών ήταν να θερμάνουν κάπως το κλίμα, να πλησιάσουν και να διαγνώσουν τις προθέσεις του εχθρού. Δημιούργησαν, λοιπόν, στα βιαστικά μια επιτροπή επισήμων για την υποδοχή των Γερμανών: ήταν ο πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χρ. Παπανδρέου, ο γυμνασιάρχης Αντ. Οικονόμου, ο καθηγητής γυμνασίου Α. Δημόπουλος, ο Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ο επιθεωρητής των δημοτικών σχολείων Θ. Παπαβασιλείου, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Μήτσος Σαμψαρέλος και ορισμένοι άλλοι, αντιπρόσωποι κοινωνικών ομάδων2.

Αιγύπτιος συγγραφέας, ο πρώτος Άραβας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1988. Ο Ναγκίμπ Μαχφούζ (Mahfouz Naguib) γεννήθηκε στο Κάιρο στις 11 Δεκεμβρίου 1911 και ήταν το έβδομο παιδί μιας φτωχής οικογένειας. Ο πατέρας ήταν δημόσιος υπάλληλος και ο νεαρός Ναγκίμπ ακολούθησε τα βήματά του. Παράλληλα, σπούδασε φιλοσοφία και αρθρογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά.

Έγραψε περισσότερα από 40 μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων, όπως επίσης σενάρια για ταινίες και θεατρικά έργα. Από τα έργα του ξεχωρίζει η περίφημη «Τριλογία του Καΐρου» («Ο δρόμος κοντά στο παλάτι», «Το Παλάτι των επιθυμιών» και «Οι δρόμοι του Νείλου»), που κυκλοφόρησε την διετία 1956-1957.

Στο έργο του, ο Μαχφούζ περιγράφει την Αίγυπτο, την κοινωνία, τις γειτονιές και τους ανθρώπους της. Μία Αίγυπτο, που ισορροπεί ανάμεσα στην παράδοση και τον σύγχρονο κόσμο. Έγινε γνωστός από το μυθιστόρημά του «Τα παιδιά του Γκεμπελάουι» (1959), το οποίο θεωρήθηκε βλάσφημο από τους φανατικούς μουσουλμάνους, επειδή παρουσίαζε ένα αλληγορικό πορτρέτο του Θεού. Το βιβλίο του απαγορεύτηκε σε όλες τις ισλαμικές χώρες, εκτός από τον Λίβανο.

Τα ΜΜΕ μιλούσαν για τη ρωσική «11η Σεπτεμβρίου». Την τελευταία εβδομάδα εκεινου του Αυγούστου και τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου έγινε η διπλή ανατίναξη των ρωσικών επιβατικών αεροπλάνων, η επίθεση αυτοκτονίας στο μετρό της Μόσχας και τέλος η κατάληψη του σχολείου στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας και το λουτρό αίματος που προκάλεσε η επίθεση του ρώσικου στρατού.
Η διεθνής κοινότητα» τάχθηκε σύσσωμη στο πλευρό του Πούτιν. Από τον Κόφι Ανάν και τον Μπους ως τον Σιράκ και τον Σρέντερ, όλοι εξέφρασαν «την κατανόησή τους για τα διλήμματα που αντιμετωπίζει ο Πρόεδρος Πούτιν» ( από την ανακοίνωση της ολλανδικής προεδρίας της ΕΕ), τόνισαν πως η οποιαδήποτε λύση του τσετσενικού ζητήματος «πρέπει να εξασφαλιστεί μέσα στα όρια της ρωσικής Ομοσπονδίας» (από τις δηλώσεις του Σιράκ και του Σρέντερ στη συνάντησή τους με τον Πούτιν) και φυσικά επέμειναν πως «στέκονται στο πλευρό της Ρωσίας στην πάλη της ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία».
Αυτά τα γεγονότα προκαλούν δύο ερωτήματα: Γιατί τόσο πολλά χτυπήματα συγκεντρωμένα και αν έχουν κάποια βάση οι ισχυρισμοί του Κρεμλίνου πως η Αλ-Κάιντα βρίσκεται πίσω από όλες αυτές τις επιθέσεις. Για το πρώτο η απάντηση ήταν απλή. Το μπαράζ τσετσενικών επιθέσεων ήταν η απάντηση στις ψευδοεκλογές που έστησε το Κρεμλίνο στην Τσετσενία στις 29 Αυγούστου για να αντικαταστήσει τον προηγούμενο πρόεδρο-ανδρείκελο που είχαν τινάξει στον αέρα οι αντάρτες τον Μάιο. Ο Πούτιν ήθελε να δώσει διεθνώς μια εικόνα «ομαλότητας», όπου ο πληθυσμός αποδέχεται τη ρωσική κατοχή με εξαίρεση λίγα ακραία στοιχεία. Η ρωσική κυβέρνηση πανηγύριζε για το ποσοστό 80% του εκλεκτού της, χωρίς να αναφέρει ότι ακόμα και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μόνο το 36% όσων είχαν δικαίωμα ψήφου πήγαν στις κάλπες (όλα αυτά σε μια χώρα υπό κατοχή και υπό ένα καθεστώς που οι επιδόσεις του στη δημιουργική εκλογική στατιστική είναι παγκόσμια γνωστές). Όσο δε για την υποτιθέμενη σχέση των ανταρτών με την Αλ-Κάιντα πρόκειται για ένα πελώριο ψέμα.