«Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα…». Στη συντριπτική πλειοψηφία των παραμυθιών είναι η τελευταία φράση ως επιστέγασμα της επιτυχίας του ήρωα να υπερνικήσει τα εμπόδια και να κατακτήσει το στόχο του. Σε πολλά παραμύθια η αφήγηση αφορά έναν ήρωα που μάχεται για να κατακτήσει την αγαπημένη του ή το αντίστροφο.

Στο παραμύθι «Η Βασιλική καρδιά» για πρώτη φοράστα ελληνικά δεδομένα, το κεντρικό πρόσωπο είναι ένα διεμφυλικό άτομο που δίνει την ατομική του μάχη για αποδοχή του εαυτού του και εν συνεχεία για αποδοχή από το οικογενειακό και κοινωνικό του πλαίσιο.

του Βασίλη Μορέλλα

μεταφραστή του βιβλίου από τα αγγλικά 

Το 1905. Η μήτρα της προλεταριακής επανάστασης και των Σοβιέτ. Αλλά κι η μήτρα του φασιστικού κινήματος, με τη μορφή των προφασιστικών παρακρατικών συμμοριών και των ρατσιστικών-εθνικιστικών πογκρόμ κατά εβραίων και κόκκινων «προδοτών». Μια συνταρακτική και αυθόρμητη επανάσταση που πυροδοτήθηκε από την ικανότητα των μαζών «όχι να σκοτώνουν, μα να πεθαίνουν». Χωρίς πρόγραμμα, με πολλές αυταπάτες. Χωρίς μαζικά επαναστατικά κόμματα –που η ίδια αυτή έφτιαξε είτε διόγκωσε, δίδαξε είτε διέσπασε. Που ξεκίνησε -όπως πάντα- από μια «εθνική κρίση», με την αντικαθεστωτική δυσφορία να διαπερνά κάθετα τα κοινωνικά στρώματα, ακόμα και τα ανώτερα. Που λύγισε κάτω από την λαϊκή απειρία και την άγρια καταστολή, με τις μάζες.

του Παναγιώτη Λίλλη

Από τη χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο του Κορδάτου «Η κοινωνική σημασία της επανάστασης του 1821» (1927) και έσπασε τη μονοκρατορία της εθνικής μυθολογίας, το 1821 συνδέθηκε με τον αντικατοχικό αγώνα του ΕΑΜ και στη συνέχεια με έναν αριστερό λαϊκισμό που πάντα είχε σαν κύριους εχθρούς τους ξένους, την εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό.